Á Sæbrautinni á sextíu

Á hverjum morgni ek ég Sæbrautina – á sextíu. Og það er ekki af því ég þykist öðrum borgurum löghlýðnari og fylgi því í blindni merkingum um 60 km hámarkshraða. Nei, ástæðan er einfaldlega sú að aki ég hraðar lendi ég á rauðu ljósi á næstu gatnamótum, á sextíu sigli ég í rólegheitum hiklaust á grænu alla leið. Ég er því farinn að líta hámarkshraðaskiltin þar nýjum augum – þau eru ekki lengur merki um boð og bann sem eins gott er að fylgja því annars vofa yfir sektir. Nú horfi ég á þau sem leiðbeiningu um hvernig ég kemst greiðast leiðar minnar – sem virkar. Það sem meira er að á síðasta ári hef ég orðið var við að aðrir bílstjórar eru búnir að átta sig á þessu sama og framúrakstur er því sífellt fátíðari. Ég skora því á lögreglu og borgaryfirvöld að tryggja fleiri slíkar greiðar aksturlínur og auglýsa þær rækilega.

Og yfirleitt bæta merkingar um hámarkshraða – ein af rótum þess að ökumenn halda sig ekki innan leyfilegs ökuhraða er að kerfið er alls ekki gagnsætt. Á stuttum kafla getur maður ekið um götur þar sem hámarkshraði er 30 km, 50 km, 60 km – án þess að það séu nein augljós merki þess að vænta megi breytilegs hámarkshraða, eins og þess að menn hafi flutt sig af smágötum yfir á vegi sem eru augljóslega gerðir fyrir hraðari umferð. Þegar fólk kemst að því að það getur notað götumerki um hámarkshraða sem leiðbeiningu um hvernig það kemst hraðast yfir – þá er ekki lengur ástæða til að þenja bílinn upp í hundraðið á milli ljósa. Hafi það nokkru sinni verið raunin.